بازگشت اصلاحات و وظیفهی ما
علینجات غلامی
شرایط فعلی جامعهی ما پیرو رویدادهای اخیر، شرایطی خوشحالکننده و امیدبخش است. بازگشت یک دولت اصلاحطلب به کوشش نیروهای متنوع اجتماعی، افق فرصتهای تازهای را پیشروی همهی طیفها اجتماعی میگشاید. این افق زمینهای است تا کل جامعهی ایران خود را بازسازی کند. این بازسازی صرفاً امری یک سویه از جانب دولت نیست بلکه کنشی متقابل است که در بستری از برهمکنش نیروها شکل میگیرد. از این رو، همانطور که دولت میکوشد در ساحتهای مختلف وظایف و اهداف خود را بررسی کند، مردم نیز طبعاً نیازمندند که خود را نیرویی فعال دانسته و افق امکانهای عملی خود را در قالب حق و وظیفه ترسیم کنند.
یادداشت زیر تأملی است در باب وظیفهی مردم و خاصه اقشار کنشگر. هرچند شاید حرفی تازه را نگوید که دیگران از آن غفلت کرده باشند، اما تکرار ضروریات خود ضرورتی است که سبب قوت قبلی میشود که سرچشمهی کنش است.
میتوان گفت که ایران امروز دو بحران اساسی پیش روی خود دارد: دوم فقر و تورم و نخست فقدان حوزهی عمومی. ارادهای که بخواهد